Szczaw (nazwa łacińska Rumex, angielska Sorrel, Dock)

Szczaw jest chwastem, występuje powszechnie w strefie klimatu umiarkowanego. Kwitnie zwykle od maja do czerwca, a rośnie na glebach żyznych i bogatych w azot. W Polsce na polanach, łąkach i przy drogach występuje powszechnie szczaw zwyczajny (Rumex acetosa).

Pyłek szczawiu osiąga na terenach zurbanizowanych zwykle średnie (maksymalnie wysokie) stężenia w atmosferze. Jednak na terenach podmiejskich w pobliżu łąk z kwitnącym szczawiem stężenie jego pyłku może być bardzo wysokie. Uczulenia na alergeny pyłku szczawiu są rzadkie.

Liście szczawiu używane są prawie wyłącznie w kuchni krajów Europy środkowej (głównie polskiej) i kuchni żydowskiej do przyrządzania zup, sosów i sałatek. Szczaw zawiera szczawian potasu jednowodny, który – wiążąc się z wapniem – tworzy nierozpuszczalny związek nieprzyswajalny przez organizm. Ciekawostką jest to, że bydło nie zjada szczawiu.

Opracowanie: dr n. med. Piotr Rapiejko, Ośrodek Badania Alergenów Środowiskowych